ben bir ara yazardım, bir ara yazmadım, yaşamaya konsantre olduğum zaman düşünmeyi bıraktığımın kanıtıdır bu. çok yaşayınca sorgulamayı bırakıyorsun, herşeyi orada tutuyorsun. sonra yazmanı sağlayan şeyleri perdenin arkasına atıyorsun. kalbin çarpmıyor gibi...
geçen hafta bu zaman bir sokakta oturmuş artık hafif alkolün mü etkisiyle bilinmez, bıraktığım sokaklarda kendimi yeniden yakaladım.
ben bir ara en çok ağlayanken şimdi ağladığımı görünce şaşkınlık yaşıyorum. hissizlik mi daha anlaşılır, yoksa hissedememek mi? beynimi yokluyorum, beni oraya iten hiçbirşey yok...

şimdi geldim gördüm beğenmedim..bana ait pek birşey yok gibi..

hadi ben bir kahve içeyim :)