UMDUKLARIMIZ VE BULDUKLARIMIZ UZERINE...

Insanlara en buyuk hayal kirikliklarini yine kendi beyni yasatir... sanki kendi vucudunuz ve beyniniz size bir oyun duzenlemis. onlar size gulerken siz de yine onlarin ustesinden gelmek icin kendinizi egitmeye calisirken bulursunuz kendinizi... iste hayalkirikligi dedigimiz sey...
Ask bitti evet.. sonrasinda ne var, demin senden cok konustum aklima komik komik bir suru sey geldi mesela seni ilk optugum an, ne sen bana bu kadar uzaktin ne de ben senden bu kadar sey bekliyordum. Sonra senin icin ilk katettigim adim.. sonra sana ilk aldigim hediye seninle ilk yedigim yemek ve sonrasinda gelen seninle ilk yasanan ve sadece sana ait olan bir suru kurmaca...

Hayalkirikliklari bize bu adini anmayi sevdigimiz mutluluklari unutturur mu yoksa inancimizi mi percinler... ya da inancimizi sinamak icn kotu bir yontem mi secmistir birileri...

ben biliyorum.. birileri bir yerlere gidiyor ve birseylere inaniyor, sonra birileri bir yerlerden geliyor birsey ariyor, birsey iste, bu dolapta olmayan nutellayi aramak gibi birseydir asl;inda ama kilo almamak icin nutellayi marketten almayan yine kendimizizdir aslinda.. yani bulmayi umut ettigimiz seyleri belki de en bastan biz reddediyoruzdur... ben yine biliyorum, sicak bir sarap tadi geldi agzima, kucuk bir huzur geldi, sonra da ucup gitti gozumun onunden, sonra birkac damla kum kacti ikimizin de gozune ve kor olduk di mi!!! gozumuz gormedi, kulaklarimiz duymak istemedi ve en sonunda ellerimiz dokunmayi reddetti biz biz olmaktan ciktik...

simdi anliyorum ki insanin umduklari ve bulduklari total bir karmasadan ibaret, ben dun o sokakta yururken biliyordum ki sen icimi acitiyordun ben aylardir mucadele ediyordum...

simdi herseyi yasamamizin bir sebebi var aslinda diyerek konuyu sevecegimiz bir sekilde kapatiyoruz....